1 Nisan 2006 gününden başlayarak Devrek’te yaşıyorum. Bu süreçte uğradığım bir kaç yerden biriydi Av. Hüsnü Öztürk’ün bürosu. Bazan da telefonla “Abi, çaya bekliyorum” diye çağırır, demli çaylarımızı yudumlarken söyleşiye dalardık. Konularımız genellikle “Devrek” odağında olurdu. “Devrek’in ekonomik, sosyal, kültürel durumu, neler yapılabilir” vb.gibi konular çerçevesinde sürerdi. Bu söyleşilere bazan Mithat Yaban da katılırdı veya birlikte “Haydi Hüsnü’nün bir çayını içelim” diye bir sebeple bürosunun yolu tutardık.
İş-güç yoğunluğundan sonra bu tür söyleşmeleri ister, beklerdi Hüsnü Bey. İstanbul, Ankara gibi büyük kentlere gittiğinde anlardım ki kitapçılara, özellikle sahaflara da uğrardı. Bulup, aldığı bir kitabı gösterir, bazan kitap hakkında bilgiler verir, keyifle anlatırdı. Kitapsever olduğu kadar, geçmişte düzenlenen Devrek Festivalleri’nde de bir kültür adamı kimliği ile görevler üstlendiğini öğrenirdim. Hüsnü Bey bunu daha çok Devrek kültürüne bir katkı vermek, bu imeceye katılmak biçiminde düşünürdü sanırım.
Devrek’te bir “kültür derneği” kurulmasını düşündüğümde de önce ona anlatmış ve hazırladığım dernek tüzüğünü incelenmesini istemiştim. Sonra kurulan iki dernekten ROSAK başkanlığını da üstlenmişti. Bu tür çalışmaları hem destekliyor hem de gerektiğinde görev üstlenmekten kaçınmıyordu.
Bazan eşlerimizin Ankara’da olduğu çakışınca beni göndermez, bürosunun mutfak bölümünde “bekar çilingir sofrasını” hemen ayarlar, kurar, “ince muhabbetlere” dalardık. Böyle bir akşamın ürünü olan aşağıdaki dizeleri 60 Yaşına girdiği bir dönemde ona sunu olarak yazmıştım.
ALTMIŞLIK!
Av. Hüsnü Öztürk'e
Hülyalar çiçek açmış gözlerinin renginde
Kuşlar şarkı söylermiş saçlarının telinde
Ne sorarsın be dostum mevsim güze dönüyor
Kavak yeli esmezmiş altmış yaş döneminde (Devrek 24 Aralık 2008)
Yine böyle bir akşam bana “özel olarak yazdığı yazıları” içeren bir dosyayı incelememi istediğini söyledi. Elimdeki başka işler nedeniyle biraz gecikerek okuduğum yazıları daha sonra iki sayfalık bir “değerlendirme yazısı”yla kendisine gönderdim. Yoğun bir Devrek sevgisi ile kaleme aldığı yazıları daha da zenginleştirebileceğini, bu konu üzerinde düşünmesini istedim. Epey bir süre sonra konuya döndüğümüzde “Kendisinin yazmakla, benim de incelemekle emek verdiğim bu yazıların nasıl kitaba dönüşmesi gerektiğini” bir de sözlü olarak anlattım. Bu konuda belki de eleştirileceği düşüncesiyle kararsız kaldığını düşünüyorum.
“Devrek-2004” tarihini taşıyan ve kitap olarak düşündüğü bu yazıların başına koyduğu “Önsöz”de içtenlikle yazdığı şu düşüncelerini dile getirmişti: “..Ben bu kitabımda daha çok yaşadığım Devrek’i anlatmaya çalıştım. İlçemin 50 yıllık yaşamını. Gördüklerimi, yaşadıklarımı, o dönemde yaşayan renkli insanlarımızı. Kısacası son elli yılda Devrek’in geçirdiği evreleri yeni nesillere göstermeye çalıştım. İstedim ki genç nesil bizlerin yaşantısını bilsin. Bu sayede onlar bizlerin nerelerden geldiğini öğrenirler ve nasıl bir değişim süreci olduğu bilincine varırlar. İçinde yaşadıkları ilçelerinin geçmişteki görüntülerini zihinlerinde canlandırırlar. Bu arada biz yaştakiler de buruk da olsa nostalji yaşarız..
Benim bu anlattıklarım elbette ki tam bir Devrek yaşantısı değildir. Sadece benim kendi gözlemlerimdir. Yani kendi çevremdir. Ama üç aşağı beş yukarı işte Devrek yaşamı budur da diyebiliriz...”
Değerli ve sevgili Hüsnü Öztürk, şimdi o çok sevdiğin Devrek topraklarının kucağındasın. Gördüğüm kadarıyla kimseye kötülük düşünmeyen, kimsenin kötü olmasını istemeyen iyi bir insandın sen. Kuşkusuz ailen, dost ve arkadaşların beklenmeyen gidişinle büyük acılar yaşadı. Bilmeni isterim ki ben de bu büyük üzüntüyü yaşayanlardanım.Yaşam gerçeği ve gereği böyle anlaşılıyor demek ki..
Işıklar içinde uyumanı diliyorum değerli Hüsnü Öztürk..
