Takvimlerin 1998 yılı mart ayını gösterdiği zaman kendi tarihimde yeni bir sayfanın ilk satırlarını yazacak bu şehre adım atmıştım.

   Bilmediğim, görmediğim bir coğrafya… Toroslardan Amonos dağlarına uzanan, yeşili tamamlayan bir mavinin eşliğinde ulaştığım Antakya…

Harbiyeden geçerek devam eden yolculuk tütün tarları ve zeytin ağaçlarının arasında bir köyde ´Şimdi Güneydam diye bilinen Turfanda’da son bulacaktı. Fazla sürmedi,  Antakya’da başlayan öğretmenliğim şartların zorunluluğu ile 3 ay kadar kısa sürdü.

3 ayda sürmüş olsa ne güzel dostlar edindim bu şehirde. Mehmet Tekin hocamla tanışmamız sonra Mehmet KARASU hocam… evet içimde kalan uhdedir gençlere yönelik arzu ettiği planların içerinde vazife alamamış olmak.

Eğitimci kimliği ile topluma kazandırdığı binlerce genç yanında Antakya’nın sanat ve Kültür hayatına katkılarını kim yadsıyabilir ki…

Kurtuluş caddesinde bir binada hayat bulan ne güzel etkinlikler var şimdi bu şehide… kitaplıklar oluşturulmuş, eski eserler toplanmaya çalışılıyor, etkinlikler sürekli ve büyük bir koro oluşmuş. Almanya’nın Aalen şehri ile 20 yılı aşkın bir kardeşliğin sembolü olan bu dernekte.

Hatay’ın barış, kardeşlik, dostluk ve sevgi gibi özlediğimiz kavramların beşiği olması ne güzel. Ve Mehmet KARASU hocamızın önderliğinde, paylaşımcı bir ekip ile bu yürüyüşün ve mücadelenin daha güzel yerlere geleceğinden hiç kuşkumuz yoktur.

18 Martta buluştuk yıllar sonra. 11. Uluslararası Çukuova Kültür ve Sanat Etkinliklerinde. Konuştuk uzun uzun. Hoşgörü ve Birlikte Yaşam sanatının başkentinde bunu konuştuk dostlarla. İki günde olsa birlikte olmak gülen samimi yüzlerde büyümek çok güzeldi. Yeni dostlar edindik hepsi güleç yüzlü, yürekleri aydınlık, entelelktüel.

Onlara bir selamla bitsin bu hafta ki yazım. Selam olsun Mehmet KARASU hocama, Sadık Nazik, Salih, Neval ve Zeyneddin AVCI’ya, Şükran Koçak hanıma, Cemil Bey’e, Garip Şaire  ve diğer tüm dostlara…