“Kişinin kendisini yaratması hayattaki en büyük amaçtır.” Nietzsche, bunun tam da kendisinin yapmakta olduğu şey olduğunu söyleyerek bu amacı başarmanın, gene kendisinin getirdiği en büyük yenilik olduğunu belirtir.
Nietzsche, her dünya görüşünün tikel bir hayat biçimini mümkün kılıp desteklediğine ve bu nedenle özel çıkarları ve değerleri önvarsaydığına ve sergilediğine inanmasından ötürü görüşlerimizi, pratiklerimizi ve hayat tarzlarımızı “yorum” olarak adlandırır, böylece o, dünyayı genellikle, çeşitli pratiklerimiz ve hayat tarzlarımızın yorumlardan ibaret olduğu bir metin olarak kavrar. Kişi, kendisine ait görüşlerden bir hayat biçimi ortaya çıkaran ve başkalarının da kendilerine ait görüşlerden bir hayat biçimi ortaya çıkarmalarını talep etmeli ve bunu kabulle kendisini aşabilmelidir.
Çünkü herkes kendisine ait dünya görüşünü gene bizzat kendisi üretecektir. Ve kişi bir kez bir âna evet demişse, diğer tüm anlara da evet demiş olacaktır. Zira “Bilmiyor musunuz bunu? Yerine getirdiğiniz her eylemde, her olayın tarihi tekrarlanıyor ve özetleniyor. Başıma sırf rastlantıların gelebileceği çağ geçti artık; bundan böyle zaten benim olmayan ne gelebilir ki başa hâlâ? Dönen, sonunda yuvasına, bana gelen, benim kendi benliğim ve uzun zamandır yabancı topraklarda olan ve tüm şeyler ile rastlantılar arasında saçılan benliğimin parçaları” değil midir?
Kişi nasıl kendisi olur peki? Bu parçalardan, yorumlardan, görüşlerden ve değerlerden kendi hayatını edebî ve ebedî bir şekilde yaratarak değil mi?
Yakınınızdakilere duyduğunuz sevgi kendinize duyduğunuz kötü sevgidir. Kendinizden kaçıp yakınınızdakilerin yanına sığınıyorsunuz ve bundan da bir erdem çıkarıyorsunuz. Ama bu kendinizden kaçmak değil mi?
*
“Sağlam karakterli insanlar:
Baktıklarında berrak görürler.
Dinlediklerinde iyi duyarlar.
Görünüşleri sıcaktır.
Davranışları saygı yüklüdür.
Konuşmaları doğrudur.
İşlerini ciddi yaparlar.
Kuşku duyduklarında doğru soru sormasını bilirler.
Öfkelendiklerinde nedenini düşünürler.
Kazandıklarında adaleti düşünürler.”
Konfüçyus
