Yıl 1998

   Mayıs ayının sonlarına doğru bir yağmur, bir yağmur, ardından sel... O korkunç sel! -Şimdilerde çeşitli internet sitelerinde videosunu izlediğimde daha iyi anlayabiliyorum o selin korkunçluğunu.- Yaşadık ama izlediklerim yaşadıklarımdan daha korkunç geliyor bana.

   Selin ardından kimler gelmedi ki Devrek’e. Parti liderleri mi dersiniz, bakanlar mı dersiniz, milletvekilleri mi dersiniz. Hatta “Devrek’i felaket bölgesi ilan edelim” tartışmaları bile başlattılar. Öyle olursa, devlet daha çok kaynak ayırırmış bu bölgeye…

    Hiç biri olmadı tabiî ki. Dışarıdan gelen kaynaklarla beton duvar çekildi nehrin iki yakasına. Kenarına da yol yapıldı güzelce. Güzelim ağaçlardan eser yok. Ve Devrek şimdilerde o tarihlerden daha gerilerde ekonomik ve kültürel yönlerden…

   Olan fabrikalar kapatıldı. Devrektaş, Süt Fabrikası, Kereste Fabrikası… Küçük esnaflar da dayanamadı, onlar da kepenklerini kapatmaya başladı birer birer…

   Devrek o tarihten daha çok fakirleşti, yozlaştı.

Hepsi o korkunç sel yüzünden…

  Ama bir gerçek vardı ortada. Doğa kendisine yapılanı affetmiyor. Derenin yatağına yaparsan konutları, değiştirirsen yatağını derenin, engellersen suyun doğal akışını, o da alır mutlaka gün gelir intikamını.

  İnsanı doğa öldürmez elbette. İnsan öldürür hem doğayı, hem kendini.

  Her şey insanı sevmekle başlar bence. İnsanı seven, insan için çalışır. Doğayı da insan için kollar ve korur.

     Yıl 2017

  Devrek, doksanlı yılların ekonomisini, kültürünü, sanatını, sosyal yaşamını arar oldu. Selden, toprak kaymasından daha büyük felaketi yaşadı Devrek. İşsizlik ve göç. Otuz – kırk binlere varan merkez nüfusu şimdilerde yarı yarıya düştü neredeyse.

  Devrek’e, Devrek’in siyasileri sahip çıkmayınca, hele de iktidar milletvekili ve belediye başkanı, hakkınca sorunları yukarılara yansıtamayınca korkarım yakın gelecekte köy olacak artık. Zaten şimdilerde köyden farkı kalmadı. Mahallelerden oluşan büyük köy yani… 

  İnsanı seven, doğayı seven, kültürden, sanattan anlayan ellerce yönetilmek umuduyla…