Söylenecek cümlelerin ardının gelmeyeceği bir hal bu. Nereden başlayacağımı bile bilmediğim. O gülen gözlerle ilk karşılaşmamız bundan sekiz yıl önce idi. Yaşanmışlığın cümlelere dönüştüğü anılar var şimdi.

Ciddi bir mesele zuhur ettiğinde yüzünde beliren şekle inat gülmeyi seven, herşeyi  kafasına pek takmayan güzel bir yüreği uğurladık edebiyete…

Aslında dünyaya geldiğimiz gün, bir yandan yaşamaya, bir yandan ölmeye başlarız. Bilmediğimiz bir zaman dilimini acı tatlı anılarla doldururuz. Ve insanoğlunun tarihi ile eşittir varlığının kabulü. Ve bizi nerede ne zaman beklediği belli olmayan bu sona dair pek çok cümle kurmak illaki mümkün.

Evet, tarlaya atılan bir tohumun başağa dönmesi, başağın sararıp olgunlaşması gibi bir ömür. Sararıp başaklaşmış bir entellektüeli yitirdi Devrek kesinlikle.

Baş edemediğimiz yaşamda sonsuz bir yaşam diler hiç kabullenmek istemeyiz aslında bu gerçeği, taki kapıyı çalana kadar. Ama ölümü düşünerekte yaşamanın tatsızlığına ne demeli. Karışık yani dostlar.

Evet Hüsnü ağabeyimizin yaşamına dair söylenecek cümlelerin başında gelir erdemi. Onun yaşamına sığmış erdemlerin büyüklüğü ve çokluğu ölümü eminim ki gölgede bırakmıştır.

Erken bir veda… aniden, apansızca aramızdan ayrılışı ve bıraktığı boşluk dolmayacaktır asla. Çünki hiçbir kayıp telafi edilemez. Dostları için başka, arkadaşları için başka mutlaka. Ama ailesi için mutlaka bambaşka. Tanışmış olduğumuz oğlu Güçlü Bey’e adına yakışır bir surette süreci göğüslemek düşecektir mutlaka. Vardır bir bildiği Hüsnü ağabeyin bu ismi vermesinde. Sabır dilemek en kolayı olsa gerek bizim adımıza.

Hayat akıp gidecek inadına dostlarımız bir bir yitip giderken… ve devam eden hayatta verilmesi gereken mücadele…

Güzel insan eminim dost düşman (ki varsa) herkes ardından ağlamıştır. Güzel yaşadın. Bize kalan o güzel yüzüne yansıyan tebessümün oldu.

Çok üzgünüz güzel adam... Nur dolsun kabrin... Hep o nüktedan, gülenç ve takıntısız halinle kalacaksın hatırımızda… Işıklar içinde kal Hüsnü Ağabey…