Büyük şairimiz Cahit Külebi’nin geçtiğimiz günlerde doğumunun yüzüncü yılı kutlandı, kendisini rahmetle anıyoruz.
Onun şiirlerindeki akıcı, duru Türkçesi hepimizi etkilemiştir. Cahit Külebi deyince aklıma yakınlarda kaybettiğimiz Av. Hüsnü Öztürk abim geldi… Neden mi? Oda Cahit Külebi’yi özellikle “Hikaye” şiirini çok sever, zaman, zaman Hikaye’yi ezbere o güzel üslubuyla okurdu.
Ne güzel sohbetler yapardık.
Ah Hüsnü abim ah.. Hikaye’yi bir daha okuyalım.!
“Senin dudakların pembe,
Ellerin beyaz,
Al tut ellerimi bebek,
Tut biraz!
***
Benim doğduğum köylerde,
Ceviz ağaçları yoktu,
Ben bu yüzden serinliğe hasretim,
Okşa biraz!
***
Benim doğduğum köylerde,
Buğday tarlaları yoktu,
Dağıt saçlarını bebek,
Savur biraz!
***
Benim doğduğum köyleri,
Akşamları eşkıyalar basardı.
Ben bu yüzden yalnızlığı hiç sevmem,
Konuş biraz!
***
Benim doğduğum köylerde,
Şimal rüzgarları eserdi,
Ve bu yüzden dudaklarım çatlaktır,
Öp biraz!
***
Sen Türkiye gibi aydınlık ve güzelsin!
Benim doğduğum köyler de güzeldi,
Sen de anlat doğduğun yerleri,
Anlat biraz.”
Üstad Cahit Külebi’nin hayatına bir göz geçirirsek, Külebi 10 Ocak 1917’de doğmuş. Doğum yeri Zile-Tokat.
Önceleri çeşitli kentlerde Lise Edebiyat Öğretmenliği yapmış. Daha sonra Milli Eğitim Müfettişliği yapan Külebi 1956-1960 yıllarında İsviçre’de kültür ateşesi görevinde bulunmuştur.
Yurda dönünce iki yıl Kültür Bakanlığı Müsteşar Yardımcılığı yapmıştır. Milli Eğitim Bakanlığı’nda 1972 yılı sonuna kadar Başmüfettiş olan Cahit Külebi, uzun yıllar 1983’e kadar Türk Dil Kurumu Genel Yazmanıdır.
Şiirleri; Gençlik, Varlık, Sokak, İnsan, Türk Dili, Yaratış, Kültür Dünyası gibi pek çok dergide yayınlanmıştır.
1983 yılında (SODEP) Sosyal Demokrat Halkçı Parti kuruluşunda yer alır, son yılları yakınlarının vefatlarına üzüntü ve acılarla geçen büyük şairlerimiz Cahit Külebi Ankara’da 1997 yılında aramızdan ayrılır.
Ancak; Şiirler ve Türk edebiyatına yaptığı katkılarla hep anılacak, hatırlanacaktır.
GÜNÜN SÖZÜ: Suriyelilere maaş dışında çocuk yardımı da yapılıyormuş… Niye burada tavşan gibi ürüyorlar şimdi anladım.!”
(Zerrin Vural)
